Niets zo zwaar als een kind verliezen. Helaas gebeurt het nog steeds dat ouders hun kind overleven. In een nieuwe serie artikelen over rouw, dood en verlies komen ouders aan het woord die hun kind tijdens of na de zwangerschap of in hun kinderjaren zijn verloren.
Table of Contents
Verlies van een kind
Of je je kind nu tijdens de zwangerschap, net erna of pas op latere leeftijd verliest, het verlies van een kind is ontzettend zwaar. Niet alleen voor de moeder, maar ook voor de vader en eventuele broers en zussen. Alhoewel de cijfers afnemen, is elk kind dat overlijdt 1 teveel. De cijfers liegen er niet om: in 2021 zijn 1.001 overleden. Hiervan waren 597 kinderen onder de 1 jaar.
Tel hierbij de cijfers van baby’s die na een zwangerschap van 22 weken of meer doodgeboren worden (4,4% van 1.000 levend geborenen; in 2020 kwam dat overeen met 735 kinderen) en je snapt dat het om een behoorlijk aantal gaat. Cijfers van voor 22 weken zwangerschap worden vaak niet berekend, want dan zou het aantal nog vele malen hoger liggen.
De redenen dat baby’s en kinderen overlijden varieert: van afwijkingen tot ongelukken en alles wat er tussen in zit. Dat het voor de achtergebleven ouders onnoemelijk zwaar is staat buiten twijfel. Helaas krijgen zij ook vaak genoeg te maken met onbegrip en zaken als: ‘Misschien was het beter zo’, ‘Je bent nog jong en kunt het opnieuw proberen’, ‘Je moet door met je leven’.
Om meer awareness te creëren en deze ouders een podium te geven, zodat hun kind(eren) niet vergeten worden, vertellen zij hun verhaal. Want ook hun kind doet ertoe, mag genoemd worden en ook hun verdriet mag erkend worden. Of het nu gaat om het verlies van een kind tijdens de zwangerschap, net erna of later.
In liefdevolle herinnering aan Luna
Vorige week trapte Niek deze serie af met zijn verhaal over Mathijs. Dit verhaal gaat over *Luna, het dochtertje van Jacqueline, die na 16 weken zwangerschap levenloos ter wereld kwam en het syndroom van Turner had. Inmiddels is Luna grote zus en wordt zij nog dagelijks betrokken in het gezinsleven.
Een positieve test na 2,5 jaar fertiliteitstraject en 3 miskramen
Maart 2021
Na een fertiliteitstraject van 2,5 jaar en 3 miskramen had ik weer een positieve test. De blijdschap en de angst waren beide meteen heel heftig aanwezig.’ Zou het nog een keer mis gaan? Kan toch bijna niet? Na zoveel pech moet het toch een keer goed gaan? Maar waarom zou het deze keer dan wel goed gaan?’
De eerste twee echo’s in het ziekenhuis waren perfect. De angst bleef, maar we kregen wel steeds meer hoop dat het deze keer goed zou gaan. Bij de termijnecho bij de verloskundige kregen we toch weer slecht nieuws.
Er zat heel veel vocht in het lijfje en de baby had een verdikte nekplooi, dit betekende waarschijnlijk dat het kindje niet gezond zou zijn. Een paar dagen later werden we in het academisch ziekenhuis verwacht voor nader onderzoek.
Het syndroom van Turner
Tegen alle verwachtingen in leefde ons baby’tje nog en deed ze het hartstikke goed. Ze liep zelfs wat voor in de ontwikkeling. Er werden geen afwijkingen gevonden aan de organen, maar al dat vocht in dat lijfje betekende niet veel goeds. Uit de onderzoeken bleek dat ze het Syndroom van Turner had. De kans dat ze de zwangerschap zou overleven werd op 0 geschat, omdat ze zoveel vocht in haar lijfje had.
Toch wilden wij niet opgeven. We besloten de zwangerschap door te zetten. We vonden dat zij dat verdiende. Week na week bleef ze ons en de artsen verbazen, want elke week zagen we haar groeien en haar hartje bleef kloppen. Onze band groeide enorm, wij deden dit met zijn tweeën. Keihard vochten we tegen die gemene ‘ziekte’. Met 16 weken hadden we weer een controle echo.
Het is voorbij
Mijn man kwam thuis uit zijn werk en ik zei; ‘het is voorbij, ze leeft niet meer’. Ik voelde het aan alles dat het klaar was. En een half uur later werd mijn gevoel bevestigd, ons meisje was in mijn buik overleden. Het was mijn wens om zo snel mogelijk te bevallen. Ik wilde haar zo graag zien, vasthouden en voelen. Dus regelde de verloskundige dat ik 2 dagen later mocht bevallen.
De geboorte van onze lieve Luna
Na een bevalling van ruim 11.5 uur werd ze geboren. Onze lieve mooie Luna. Ik had verwacht dat dat het moment zou zijn dat ik zou breken van verdriet. Maar het gebeurde niet. Het was juist heel magisch, heel mooi. Ze was prachtig, ze leek precies op haar vader. Ik voelde opeens nog zoveel meer liefde voor haar. Ondanks dat ze zo klein was en dat ze veel te stil was, voor mij was ze echt perfect!
Moederliefde is sterker dan de dood
Moederliefde is zoveel sterker dan de dood. Inmiddels is het bijna 2 jaar geleden dat Luna geboren werd. We hebben haar een fijn plekje binnen ons gezin en ons leven kunnen geven. Ze is er altijd bij en ze hoort er ook echt bij. Elke ochtend doe ik het lampje van haar gedenkplekje aan en elke avond branden we kaarsjes voor haar.
Luna heeft inmiddels een klein (gezond) broertje gekregen. We lezen hem veel boekjes voor, vertellen hem elke dag over haar en hij heeft een eigen Luna-knuffel zo kan hij ‘haar’ altijd knuffelen of ergens mee naartoe nemen als hij dat wil. ’s Avonds sturen we kusjes naar de maan voordat we gaan slapen. En op die manier betrekken we Luna steeds bij ons leven.
Het gemis en verdriet worden eigenlijk alleen maar steeds meer, maar we krijgen wel steeds meer balans. We vinden steeds meer een manier om haar in ons leven mee te nemen. En dat is fijn, want zij hoort er voor altijd bij.
Anja
Laatste berichten van Anja (toon alles)
- Pandabeer in Afrika + winactie - 7 oktober 2024
- De Club van Sinterklaas film: Het Grote Sneeuwavontuur + winactie - 27 september 2024
- 7 praktische timemanagement tips voor drukke moeders - 24 september 2024
