Het bevallingsverhaal van… Dayenne deel 1

Ik denk dat stiekem iedereen wel een kleine voorkeur heeft maar dat niet altijd durft te zeggen. ”Als het maar gezond is, dat is het allerbelangrijkste”.

Ja natuurlijk is dat het allerbelangrijkste. Maar alsnog kun je dan stiekem alsnog een voorkeur hebben!

Wij hoopten stiekem beiden op een jongetje, maar hebben dit nooit naar elkaar uitgesproken. Maar op het moment dat er blauwe confetti uit de ballon kwam, waren we dol gelukkig!

Toen ik 24 weken zwanger was (1-8-19) sloeg helaas paniek toe.
Ik had extreem harde buiken met bloedverlies. Ik ben door de verloskundige meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. Zij deed ons voorbereiden op een vroeggeboorte.

Ik dacht.. ”Een vroeggeboorte? Huh? Waarom? Wat heb ik gedaan.. Dat kan toch niet?”

Binnen een kwartier was ik in het ziekenhuis. Alles is toen netjes onderzocht. Ook op een blaasontsteking want dat kan ook weleens een teken zijn op een vroeggeboorte. Maar alles zag er gewoon prima uit. Wel had het ziekenhuis mij aangeraden om per direct volledige bedrust te nemen de rest van de hele zwangerschap.
Jeetje.. Bedrust.. en dit in mijn overige zwangerschapsweken? Thuis zitten.. Niets doen..
Natuurlijk volg je het advies direct op. Je doet alles voor je kindje dus dit heb ik uiteraard ook gedaan.

Door mijn hoofd gingen welk elke dag gedachtes…

Een vroeggeboorte.. Ik heb daar nooit eigenlijk zo over nagedacht. Zeker had ik er weleens van gehoord, maar wist totaal niet hoe zo een baby’tje er dan uitzag, op welke afdeling je terecht komt, wat je wel en niet mag. Eigenlijk wilde ik er soms ook helemaal niet aan denken. Ik was ontzettend bang wat ons te wachten stond.

Ik ben op 27-8-19 (28 weken zwanger) een klein wandeling gaan maken. Na 4 weken in bed te hebben gelegen wilde ik weleens weer in de buitenlucht zijn. Helaas voelde ik al snel iets langs mijn benen lopen..
Wat is dit…

Ik ben meteen terug naar huis gegaan en heb dit tegen mijn man verteld. Beiden gingen we samen naar de badkamer. Mijn man zei dat hij dacht dat het weleens zweet kon zijn. Het was toen die dag 32 graden..
Daar zou hij zo maar eens gelijk in kunnen hebben inderdaad dacht ik. Dus we hebben het hier maar bij gelaten.

In die dagen erna dat dit gebeurde was ons zoontje enorm aan het bewegen in mijn buik. Zo enorm erg, dat het me enorm veel pijn deed. Ons zoontje bewoog altijd wel erg veel in mijn buik maar nu was het echt extreem erg.

Op 3-9-19 dinsdagavond was ons zoontje zo extreem aan het bewegen in mijn buik dat ik ervan moest huilen. Mijn man zei dat ik gewoon de verloskundige moest bellen als ik het niet vertrouwde. Maar ook daarvan dacht ik, acht dit hoort erbij.. Kan geen kwaad.

De dag erna woensdag 4-9-19 werd ik wakker om 8:30 uur. Mijn man was al werken.
Ik werd wakker in een plas water. Ik was toen 29 weken en 4 dagen zwanger.

Dit was schrikken en had ik gewoonweg nog niet verwacht. Ik dacht als ons zoontje te vroeg geboren wordt dan zal dat 4 weken of zo zijn. Dat valt nog mee, ze kunnen zo ontzettend veel in het ziekenhuis! Maar 10 weken?? Nee!!

Ik heb toen direct mijn moeder gebeld en ook de verloskundige.
Mijn moeder was in tranen, ze vond het zo ontzettend erg, en hoopte op het beste voor ons kleintje.

De verloskundige heeft mij direct naar het ziekenhuis gebracht, dit omdat ze niet zeker wist of dat het vruchtwater was, omdat de geur niet overeen kwam met vruchtwater.
In het ziekenhuis zouden ze een test doen waarbij ze zien of mijn vliezen waren gebroken of niet.

Binnen 10 minuten was ik gearriveerd in het ziekenhuis en werd ik al op een bed in een verloskamer gelegd.

Nadat ze de test hadden gedaan bij me zeiden de artsen dat inderdaad helaas mijn vliezen gebroken waren.

Pff dacht ik… ”Daar gaan we dan… wat een rollercoaster”.

Maar ging ik nu bevallen? Volgende week? Of?? Ik wist totaal niets.

Ik heb direct mijn man gebeld, ik wilde hem ook niet eerder bellen omdat ik niet wist of het dringend zou zijn of vals alarm.

Mijn man was ontzettend kalm aan de telefoon. Hij zou direct vertrekken vanuit zijn werk en naar het ziekenhuis komen.

Soms ben ik echt super blij met zo een man die kalm blijft dat een stresskip die in je oor ligt te schreeuwen aan de telefoon.

Toen hij binnenkwam in mijn kamer knuffelde hij me en vroeg hoe ik me voelde. Hij was ook erg bezorgd maar zei: ”Het komt wel goed”.

Ik moest die dag en nacht op die kamer blijven liggen omdat ze niet wisten of de bevalling snel of niet snel op gang zou komen. CTg apparaat werd aangesloten aan me en ook kreeg ik longrijpspuitjes in mijn billen. Ik moest dan proberen 48 uren ons zoontje in mijn buik te houden zodat hij 2 weken voor op schema lag met zijn longetjes. Ook kreeg ik weeënremmers via een infuus. Dit zouden ze me dan ook 48 uur lang toedienen.

Die dag is veel bezoek langsgekomen om ons te steunen. En later op die avond is een kinderarts bij ons geweest om het een en ander door te nemen.

De kinderarts vroeg me of ik van plan was om borstvoeding te geven aan ons zoontje.

Waarop ik antwoordde ”Nee, omdat mijn zwangerschap al niet zo lekker is verlopen en ik al zo ontzettend veel stressvolle momenten heb beleefd.”

De kinderarts gaf me aan dat ik daar heel goed over moest nadenken. Want als ons zoontje geboren zou worden ik helemaal niets maar dan ook niets meer voor hem kan doen behalve de beste voeding van de wereld geven.

Ja goed, als je zoiets op die manier wordt verteld dan verander je al snel van gedachte.
Mijn conclusie was dan ook direct, oké dan ga ik wel borstvoeding geven!

De Kinderarts:

”Als uw zoon geboren wordt dan wordt hij in een plastic zakje gewikkeld, dit is voor de warmte. Ook mag u uw zoon niet vasthouden na de bevalling en mag uw man symbolisch de navelstreng doorknippen in het kamertje hiernaast”.

Het kamertje hiernaast was een kamer aansluitend aan de verloskamer van mij met een deur ertussen. Mijn man is in die kamer even een kijkje gaan nemen. Ik niet.. Ik wilde liever niets zien. Ons zoontje zou daar na de bevalling helemaal nagekeken worden door 2 kinderartsen en 2 verpleegkundigen van de Neonatologie afdeling. Hij zou aan de zuurstof worden gelegd en paar infusen krijgen voor medicatie e.d.

Ook stelde de kinderarts een belangrijke vraag aan mijn man.

”Meneer, u staat voor een lastige keuze. Als uw vrouw bevallen is kunt u bij uw vrouw blijven om haar te steunen of u kunt met uw zoon meegaan naar het kamertje hiernaast en vervolgens wordt hij met een couveuse brancard naar de afdeling Neonatologie gebracht. U mag hier dan gedurende tijd bij zijn.

Ik heb meteen tegen mijn man gezegd dat hij met ons zoontje moest meegaan. ”Ik red me wel!” zei ik. Ik vond het ook super fijn om te weten dat tenminste 1 van de ouders wel bij hem kon zijn.

Gelukkig mocht mijn man die nacht bij me slapen. We hebben gehuld, gelachen veel gepraat en weinig geslapen. Enorm veel angst giert er door je lichaam.

De dag erna hebben wij een rondleiding gekregen op de Neonatologie afdeling. We mochten bij een baby’tje gaan kijken die bij 26 weken geboren was. Dit zodat we een idee hadden hoe het er allemaal ging uitzien als ons zoontje geboren zou worden.
Ik heb de mama en papa enorm bedankt dat wij naar hun kindje mochten kijken, want kan me ook goed voorstellen dat niet iedereen dat op prijst stelt.

Het was enorm zielig, een kindje vol met infusen, blauwe plekken op de handjes en de voetjes.. Slangetjes over het hele lichaam en monitoren die continu piepen.

Het enige wat er de hele tijd door mijn gedachtes ging was.. ”Ja en dit staat ons dus ook te wachten”. Onmacht voel je.. geen idee hoelang je hier op de afdeling met je kindje zal zitten en of hij het überhaupt wel gaat overleven. Omdat ze nog zo ontzettend kwetsbaar zijn en als ze een virus of infectie oplopen je nooit weet hoe het afloopt.

Omdat het best stabiel met me ging die dag ben ik die avond overgebracht naar de kraamafdeling. Ik verloor wel wat vruchtwater maar dat kon geen kwaad. Ik maakte ook weer genoeg aan.

Hier kwam ik te liggen op een kamer met een vriendelijke vrouw die zwangerschapsvergiftiging had. Hierdoor kon mijn man helaas niet blijven slapen maar wat wel te begrijpen was uiteraard.

Toen ik even alleen op de kamer was heb ik ontzettend hard gehuild… Ik heb uit het raam gekeken en me continu afgevraagd, hoe kon me dit gebeuren? Waar heb ik dit aan te danken? Wat heb ik gedaan dat me dit is gebeurd? Als hij wordt geboren, gaat hij dan dood? Gaat hij het overleven? Hoe moeten wij dit in godsnaam kunnen gaan verwerken?

Zo ontzettend veel angst.

Diezelfde avond rond 22:00 uur toen mijn man al lekker lag te slapen thuis kwam een lieve verpleegster die met mijn spullen bed en alles ging verhuizen. Er was een 1-persoonskamer vrij gekomen en ze wilde dat ik die kreeg vanwege de hele situatie. Dan kon vanaf dan mijn man elke dag blijven slapen zodat ik ook niet zo alleen was.

Op de vrijdag 6-9-19 kwamen ze s’ochtends de weeënremmer stoppen. De longrijpspuitjes hadden goed hun werk gedaan omdat ik mijn zoontje 48 uur in mijn buik gehouden had.

Mijn man kwam al snel en ook de arts arriveerde. Hij vond dat ons zoontje niet zo goed reageerde op de harde buiken / weeën die ik had. Het zou zomaar eens een spoedkeizersnede kunnen worden zei hij toen.

Pff dat ook nog..

Maar ook dat kan weer veranderen. De arts zei dat ook zwangere vrouwen zoals ik weer met 34 weken weer naar huis gingen omdat alles enorm afnam.
Kon het me bijna niet voorstellen, maar wel super tof als je dat kunt bereiken.

Die dag namen de harde buiken en weeën af. Ik ben s’avonds nog in een rolstoel met mijn man een frisse neus buiten gaan halen. De hele avond en nacht bleef gelukkig rustig.

Zaterdag 7-9-19.
Yes! 30 weken zwanger.. Een mijlpaal.

Veel bezoek gehad van familie. Ontzettend lief.

Alles liep goed en rustig totdat het in een keer helemaal mis ging. Om 15:30 uur voelde ik enorme weeën aankomen. Ik heb toen gevraagd of al het bezoek kon vertrekken.

Ik kreeg al direct een voorgevoel dat het nu klaar was. Eerlijk gezegd, mijn lichaam was ook helemaal op. Dit klinkt misschien enorm egoïstisch.. Want het is uiteraard beter als ons kindje langer in mijn buik bleef zitten. Maar van al het gedoe.. Boosheid, huilen, ongerustheid en machteloosheid. Ik was echt helemaal op.

Ons zoontje reageerde gelukkig goed op mijn weeën, dit was te zien op het CTG apparaat. Geen spoedkeizersnede dus.

Om 19:30 uur had ik 2 cm ontsluiting. Al onze spullen werden ingepakt en ik werd naar een verloskamer gebracht.

Ja…Nu gaat het dus echt beginnen.

Kom morgen terug voor het deel 2.