Het bevallingsverhaal van… Dayenne deel 2

Het bevallingsverhaal van… Dayenne

Of je nu voor de eerste keer moeder wordt of voor de derde keer: geen enkele bevalling is anders. Ook kun je bevallingen niet met elkaar vergelijken. Als zwangere wil je echter wel de verhalen van andere moeders horen en lezen. Daarom vanaf nu het bevallingsverhaal van… Dayenne trapt af met haar verhaal. Van het weten dat ze zwanger is tot de geboorte van haar premature zoontje.

7-9-19 19:30 uur, 30 weken zwanger.. 2 cm ontsluiting.

Van de kraamafdeling direct naar een verloskamer.
Ons zoontje reageerde goed op de weeën waardoor het een natuurlijke bevalling ging worden. Dat vond ik ontzettend prettig.

Ik hield een knuffel bij me zodat het knuffeltje naar mij zou ruiken en ik deze achteraf bij ons zoontje in de couveuse kon leggen.

Door de pijn van de weeën was ik enorm afwezig. Ik kreeg via een infuus nog magnesium toegediend, dit was goed voor ons kindje. Hier kreeg ik een beetje koorts van.

Ik rilde van de kou.. tijdens de weeën vergat ik zelf soms te ademen.. Ik sprak niet, schreeuwde niet, niets.

Mijn man zat in een stoel naast me aan het bed en pufte met me mee.

Toen we nog niet wisten dat ik te vroeg zou bevallen hebben mijn man en ik besloten dat mijn moeder aanwezig zou zijn bij de bevalling. Dit is enorm speciaal vind ik. Je moeder heeft je op de wereld gezet en voor mij is ze mijn steun en toeverlaat.
We hebben dan ook pas op het moment van mijn bevalling zelf echt besloten dat we het toch alleen met zijn tweetjes gingen doen. Ook dat we niemand op de hoogte zouden brengen dat het begonnen was. Dit omdat het allemaal al verdrietig genoeg was dat ons zoontje 10 weken te vroeg geboren werd en iedereen al genoeg verdriet en angst had.

Ik heb om 22:00 uur toch om een ruggenprik gevraagd. Dit werd allemaal al heel snel gedaan. Ook werd me netjes uitgelegd wat de voordelen en nadelen waren. Het boeide me op dat moment allemaal niet zoveel, kreeg het allemaal ook niet mee. Ik wilde gewoon van de pijn af.

Ik wilde wel niet helemaal verdoofd zijn overal daar beneden.. Ik wilde wel nog ”iets” voelen. Gelukkig had ik dit zelf in de hand door een pompje.

Ruggenprik doet geen pijn. Iedereen maakte me altijd bang. ”Ja het is een super grote naald! En doet echt super pijn!”

Ja je voelt de prik, en nee het is geen grote naald. Dat valt echt wel mee hoor.

23:00 uur: Nadat de ruggenprik gezet was en goed ingewerkt was ( wat echt al heel snel was ) Zei de verpleegkundigen dat we een beetje moesten slapen..
Slapen??

Hoe kun je in godsnaam slapen als je weet dat je gaat bevallen. En dat mijn kindje geboren wordt en meteen bij me weggekaapt wordt. Ik hem niet eens kan en mag vasthouden of aanraken of een kusje geven? Helemaal niets.

Het enige wat ik kon doen is stressen en me zorgen maken over hoe verder..

Mijn man lag op een ziekenhuisbed naast mij. We hoorden ook continu de hartslag van ons kindje door het CTG apparaat. We hadden er ook uiteraard voor kunnen kiezen om het geluid uit te zetten. Maar omdat ik me zo ontzettend veel zorgen maakten wilde ik liever wel zijn hartslagje horen zodat ik zeker wist dat alles oké was.

1:30 uur: 8 cm ontsluiting.
De verpleegkundigen vertelden ons dat ze over 2 uurtjes terugkwamen. Omdat ik dan wel 10 cm ontsluiting zou hebben. Ik dacht jeetje.. nog 2 uur.. Dat gaat nog wel even duren. Het kon me allemaal nog niet snel genoeg gaan.

Mijn lichaam gaf echt gewoon aan dat er helemaal klaar mee was en ook enorm moe. Zeker had ik ook liever gewild dat mijn kindje later geboren zou worden, dat was ook het beste voor hem geweest. Maar dat was nou eenmaal niet zo. Ik moest het gewoon accepteren zoals het was en het op ons af laten komen.

Maar…

Om 2:00 uur (een halfuur later dus) voelde ik al een bepaalde persdrang. Ik duwde gelijk op het alarm waarmee ik de verpleegkundigen kon verwittigen.

Ze kwamen bij me en voelde even en zei direct: ”Ja! 10 cm ontsluiting, we gaan beginnen!” Oke die laatste 2 cm ontsluiting was wel heel snel gegaan..

Ik zag dat de gynaecoloog en 1 verpleegster allerlei dingen aan het pakken waren en op een tafeltje legden. Ze zeiden dat het erg druk was en dat iedereen aan het bevallen was op dat moment. Ook hadden ze de kinderartsen en de verpleegkundigen van de neonatologie afdeling gewaarschuwd dat er een prematuurtje kwam zodat ze met de couveuse brancard klaar stonden in het kamertje naast mijn verloskamer.

Op 2:15 uur en ik begonnen met persen. Ik moest mijn beiden benen in de zij van de gynaecoloog en verpleegkundige duwen en met mijn handen mijn benen omhoog houden omdat ik nauwelijks gevoel had in mijn benen. Ik moest persen op het moment dat ik een wee had. Maar die voelde ik niet meer zo goed. De gynaecoloog deed me waarschuwen als ik moest, zij kon dat goed bekijken op het CTG apparaat.

Na 3 keer persen zei mijn man: ”Oh ik zie het hoofdje! Hij heeft zwarte haartjes!”

Ik moest lachen, want wat vond ik dat leuk om te horen. Ik moest direct denken aan de tijd dat ik zo ontzettend veel last had van maagzuur in mijn zwangerschap. Ze zeggen weleens, als je veel last hebt van maagzuur tijdens je zwangerschap dan heeft je kindje veel haar.

Ik dacht direct het klopt ook nog! Haha!

Ineens zag ik een schaar in de handen van de gynaecoloog.
Ik vroeg wat ze ging doen?
Ze vertelde me dat ze me al een verdoving had geplaatst, ik had nog maar 3 keer om te persen om ons zoontje te laten komen omdat hij nu echt eruit moest. Anders ging ze knippen.

Ik zei: ”Oh nee!! Dat gaat niet gebeuren! Ik kan dit.

Nou zei ze, dan maak je maar eens goed kwaad!

Ik maakte me kwaad. En ik perste nog 3 keer en dat was gelukkig voldoende.

Om 2:30 uur is onze prachtige zoon Díaz Ritchi geboren. Hij woog 1390 gram en was 41,5 cm lang.

Hij huilde heel goed. Ook werd hij in een doorzichtig plastic zakje gelegd voor de warmte. Mijn man mocht eigenlijk symbolisch de navelstreng doorknippen in het kamertje naast mij waar Díaz helemaal nagekeken werd en infusen werden aangebracht. Maar de gynaecoloog bleef heel rustig waardoor wij ook niet echt in paniek raakten. Ze zei: ”Zo papa, je mag hier en nu de navelstreng wel echt doorknippen”.

Mijn man kreeg direct een glimlach op zijn gezicht. Toen hij dit deed maakte de verpleegkundige foto’s. Ik vond dit enorm bijzonder en speciaal. Vooral omdat dit eigenlijk niet de bedoeling was. Maar omdat Díaz het zo ontzettend goed deed zag de gynaecoloog er geen kwaad in.

Helaas werd Díaz niet op mij gelegd maar werd hij direct overgebracht naar het kamertje naast me waar de kinderartsen op hem wachten. Papa ging mee. Dit vond ik ook prettig, tenminste 1 van de ouders bij onze zoon, dit hadden we ook zo afgesproken.

Mijn placenta liet nog niet los helaas. De verpleegkundige deed me er al op voorbereiden dat als hij niet snel losliet, ze me de placenta operatief eruit gingen halen.

Ik dacht nee hé.. aub niet. Ik ben al zo blij dat ik geen keizersnede heb gehad, niet ingeknipt of ingescheurd ben en dan moet ik alsnog operatief geholpen worden.. (ja wat een zeur ben ik hé)

Ik vroeg haar iets harder op mijn buik te duwen..
Gelukkig hielp dat en liet de placenta los. Ze vroeg of ik hem wilde zien. Nou liever niet zei ik. Wel gingen ze hem opsturen naar het lab en gingen ze hem onderzoeken. Dit om na te kijken wat de oorzaak zou zijn van de vroeggeboorte.

Mijn man en Díaz in de couveuse en de kinderartsen waren onderweg naar de IC NICU – Neonatologie. De verpleegkundige had mij wat gewassen en schone kleren aangedaan. Ze zei dat iemand me meteen kwam halen als iemand beschikbaar was om me met mijn bed naar mijn zoontje te brengen. Ik wist dat ze het druk hadden..

Helaas heb ik 3 kwartier in de verloskamer helemaal alleen gelegen. Wat voelde ik me allen. Ik was net bevallen van een prachtig zoontje die direct bij me weggehaald werd. Ik heb hem niet kunnen aanraken, voelen.. Ik heb hem alleen 30 seconden kunnen bekijken.. Op dat moment ging ik me ook schuldig voelen.

Wat heb ik gedaan waardoor mijn zoontje te vroeg geboren werd? Of waar heb ik dit aan te danken? Waarom overkomt dit mij?

Het risico dat hij het niet overleefd, of een infectie krijgt waar artsen niets meer aan kunnen doen?

Ik voelde me leeg en ontzettend machteloos.

Nadat een verpleegkundige me kwam halen, kwam ook mijn man bij me op de kamer. Hij gaf me een zoen en zei: ”Wat hebben we een mooie zoon! Hij doet het goed!”

Toen ben ik naar de NICU afdeling gebracht waar Díaz lag.

Toen ik bij hem kwam en hem zag was ik meteen emotioneel. Ik mocht hem heel even aanraken. Ik kon bijna niets zien van zijn gezichtje, hij had een zuurstofmasker op zijn neusje met een gek mutsje op zijn hoofd, bloeddrukmeter om zijn enkeltje, plakkers over zijn hele lichaam, infusen in zijn kleine armpjes, allemaal slangetjes op en rondom zijn lichaam en een ienie mienie luiertje om.

We zijn een halfuurtje bij hem geweest en erna zijn we naar onze kamer gegaan op de kraamafdeling.

Direct op de kamer ben ik begonnen met kolven. Wat een pijn.. Maar ik wist waarvoor ik het deed uiteraard. Er kwam niet meteen veel melk uit maar alle kleine beetjes helpen.

We waren uitgeput, het was inmiddels 4:30 uur. We hebben toen geprobeerd wat te slapen.

De volgende ochtend hebben mijn man en ik ontbeten, ik had weer wat gekolfd en dat gingen we even langs Díaz brengen. Neonatologie en de kraamafdeling lagen gelukkig op dezelfde afdeling. Díaz lag lekker te slapen. We hebben hem weer even aangeraakt en hij mocht in de middag met papa en mama buidelen (kangoeroeën). Dat vonden we ontzettend spannend we we verheugden ons er enorm op.

We hadden om 9:00 uur alle oma’s/opa’s, tantes en ooms en goede vrienden via facetime op de Ipad gebeld. Met in mijn hand mijn telefoon met een foto van Díaz en die voor het beeld gehouden. We vertelden hen met trots dat Díaz geboren was en hij in goede handen was van de artsen en hij het tot nu toe super goed deed.

Wat was iedereen trots, en super blij.

Wij hebben die dag ontzettend veel bezoek gehad, waarbij ook veel traantjes gelaten werden. Wat een emoties allemaal.

Op de NICU afdeling mocht er maar 1 persoon met 1 van de twee ouders naar Díaz toe. Handen moesten heel goed gewassen en ontsmet worden en er waren geen sieraden of telefoons toegestaan. Als we dan naar Díaz gingen kijken moesten we telkens een gordijntje van zijn glazen huisje afnemen zodat we hem konden bekijken door het glas. Gelukkig zijn er wel aan elke kant twee ronde openingetjes waar we met onze handen door konden om hem even aan te raken. Je hoorde ook continu monitoren piepen.. Dan betekende dat soms dat hij vergat te ademen.. En dan kwam een verpleegkundige die tikte hem even aan en dan was hij er weer.

Jeetje.. Je zou het maar moeten weten? De eerste keer dacht ik oh ja daar gaat ie! Hij gaat dood!!

Het bleek gewoon normaal te zijn..

We hebben gelukkig nog veel informatie gekregen van de kinderarts. We zouden elke week een gesprek met hem krijgen voor een update elke week over Díaz.

Ook werd maatschappelijk werk ingeschakeld, dit was voor mij ook echt nodig. Ik was elke dag enorm bang om alsnog ons zoontje te verliezen.

Zoveel onmacht, boosheid en verdriet had ik nog nooit in mijn hele leven gevoelt.

’s Middags hebben wij om en om lekker mogen buidelen voor de eerste keer met Díaz. Wat vonden we het erg fijn om hem te voelen en aan te raken. Maar ook weer zo spannend, zo een fragiel ventje, bang om hem pijn te doen omdat hij zo klein is.

Huid op huid contact is echt super fijn voor de kleintjes, ze ruiken papa en mama en horen de hartslag van je waardoor ze lekker rustig blijven.

Die tweede nacht dat hij geboren was en mijn man en ik probeerden weer te slapen was echt een hel voor ons. Op de afdeling hoor je allemaal baby’s huilen die net geboren zijn waardoor ik alleen maar in tranen was. Ik had geen buik meer, geen getrappel meer in mijn buik en mijn baby niet bij me. Ik kon mijn baby niet 24/7 bij me hebben, voelen, voeden, ruiken en knuffelen. Gelukkig hadden mijn man en ik enorm veel steun aan elkaar.

Ook mochten wij naar Díaz toe wanneer en hoe laat wij dat wilden. Dat was erg fijn. Al was het middernacht! Bij elk beetje melk wat ik had, ging ik het direct naar hem toe brengen zodat ze hem dat via zijn sondevoeding konden inbrengen.

Ik ben op vrijdag 13-9-19 ontslagen uit het ziekenhuis. Lekker thuis slapen, douchen en eten. Dat was fijn. Maar het liefste wilde ik 24/7 bij Díaz zijn.
Wij woonden maar 10 minuten afstand van het ziekenhuis. Daarom vonden wij het Ronald McDonald huis geen optie voor ons. We wilden liever die plaatst aan andere families geven die helemaal niet in de buurt woonden van het ziekenhuis.

Toen ik weer thuis binnenkwam zag ik direct op de salon tafel een fotolijstje met een foto van Díaz en mij. Díaz zijn ienie mienie vingertje in mijn hand. Mijn moeder had dit gedaan.

Ik bleef maar huilen..

Wat onwerkelijk, ik ben bevallen van een prachtzoon.
Ik ben thuis met mijn man..

Maar mijn baby wordt verzorgt door andere mensen..