In een nieuwe reeks artikelen lees je elke keer het bevallingsverhaal van een andere moeder. Dit keer het bevallingsverhaal van… Xenia.
Table of Contents
Het bevallingsverhaal van… Xenia
Of je nu voor de eerste keer moeder wordt of voor de derde keer: geen enkele bevalling is anders. Ook kun je bevallingen niet met elkaar vergelijken. Als zwangere wil je echter wel de verhalen van andere moeders horen en lezen. Daarom vanaf nu het bevallingsverhaal van… Xenia over haar tweede bevalling. Van het besluit om voor een tweede te gaan tot de bevalling in week 38.
Leestip: De bevalling van haar eerste kind
Een tweede kind
Als onze Milena 1,5 jaar oud is begon het weer te kriebelen. Een broertje of zusje zou wel heel leuk zijn en die bevalling? Ik wist nu dat ik het kon. Na avonden lang gediscussieerd te hebben met mijn partner over waarom nu wel of waarom nu niet een tweede werd uiteindelijk een besluit genomen. Wij hadden beide goede argumenten. Zo had ik bijvoorbeeld als argumenten het leeftijdsverschil tussen twee kinderen, onze dochter zou niet meer alleen zijn en de luierfase die we daarna niet meer zouden hebben. Over dat laatste punt waren wij het eens. Twee hopelijk gezonde kinderen en dan zou het voor ons gedaan zijn.
We besloten samen om te stoppen met de pil. In de eerste maand hoopte ik heel erg op een positieve zwangerschapstest. Ik lette op elk dingetje. Voel ik mij al misselijk? Veranderd er iets aan mijn lichaam? Ik las veel over dat een tweede soms wel een jaar of langer kon duren. Ik besefte mij heel goed dat ik het moest los laten. Ik was er te veel mee bezig. Geniet van het hier en nu zei ik tegen mijzelf en als het komt dan komt het vanzelf. Na drie maanden, wat achteraf best kort was, bleef mijn menstruatie uit. Ik was wat kriebeliger als anders en was vooral heel moe. Het was tijd voor een zwangerschapstest, nadat ook mijn menstruatie uit bleef.
Een positieve zwangerschapstest!
Mijn partner kwam thuis uit werk en had een zwangerschapstest voor mij meegenomen. Ik las nog één keer goed de beschrijving van de zwangerschapstest. Het duurde niet lang dat weet ik nog. Vrij snel gaf de test het verlossende antwoordt waar ik zo op gehoopt had. Positief! Milena krijgt een broertje of zusje.
Zoals in mijn eerste zwangerschap had ik (met veel geluk) amper last van zwangerschapskwaaltjes. Ik nam rust wanneer ik nodig had en spendeerde veel tijd met mijn dochter. Ze was immers nu nog enig kind. De maanden verstreken en beetje bij beetje begon het kamertje van onze verwachte zoon vorm te krijgen. Ja, een jongetje! Na meerdere pretecho’s heeft onze kleine bij de 3e pretecho laten zien dat hij een slurfje had. Voor het eerst begreep ik waar ik naar keek op de echo. Ik zag iets wat ik bij mijn dochter niet zag.
Ik kwam steeds verder in de zwangerschap. De kleine lag erg laag waardoor ik continu het gevoel had van een volle blaas. Er stond voor mijn gevoel veel druk op mijn bekken en ondanks dat mijn buik niet heel groot was begon het aardig in de weg te zitten.
De ongemakken van een tweede zwangerschap
Weer een blaasontsteking. Precies op het zelfde moment als in de vorige zwangerschap. Gelukkig was ik er nu op tijd bij en was ik de gevolgen van een blaasontsteking tijdens een zwangerschap voor. Wel had ik veel harde buiken en was onze kleine jongen heel druk. Het schoppen voelde daarom ook niet meer prettig.
Vanaf week 32 werd elke week een beetje zwaarder. Ik had natuurlijk nog een peuter lopen die alle aandacht van mij vroeg. Ik was nog veel aan het bukken en tillen en ondanks de vele adviezen kon ik het alleen tot op zekere hoogte minderen. Minderen is het juiste woord, want helemaal niet meer tillen zat er voor mij niet in. Mijn dochter bevond zich in de mama fase. Mama moest alles doen en dat viel zwaar. Ik voelde mij schuldig. Ik hoopte op een eerdere bevalling nog voor de 40 week. Ik wist heel goed dat hoe langer de kleine zou zitten hoe beter maar ik raakte steeds meer energie en puf kwijt.
Bij week 37 krijg ik na een onderzoek te horen dat ik ongeveer 1 cm ontsluiting heb. Ik heb veel voorweeën maar zoals ik eerder heb meegemaakt zette dit niet door. Mijn gevoel zei dat onze zoon eerder zou komen. Elke keer als ik dat zei, werd mij gezegd dat je dit niet van te voren kunt voorspellen. Ik voelde mij zo in de war, want ik ken mijn lichaam toch? Ik weet heel sterk en duidelijk wat ik voel.
Voorweeën en nog meer voorweeën
Week 38. Ik hoopte op een rustige week waarin ik een beetje kon bijkomen maar de realiteit drukte mij met mijn neus op de feiten. Ook dit hoort bij een zwangerschap. Voorweeën en nog meer voorweeën, het verliezen van de slijmprop, niet genoeg slaap krijgen, een peuter dat mijn energie opzuigt. Ik was OP. Ik kon niet meer. Als ik op de laatste dag van week 38 het niet meer trek na veel slijm verlies besluit ik voor de zoveelste keer mijn verloskundige te bellen. Ik voelde mij slecht. Er gebeurde iets alleen kon ik mijn vinger er niet op leggen. Het slijmverlies , de weeën maar geen verdere ontsluiting. Ik eis een inwendig onderzoek.
Toen de verloskundige langskwam bekeek zij het slijm dat ik had bewaard. Het bevatte wat bloed waardoor ik mij nog meer ongerust maakte. Ik kreeg het gevoel dat ze mij niet serieus nam. Ze wilde geen inwendig onderzoek doen en wat slijm dat kon gebeuren maar dat duidde volgens haar op niets.
Het zat mij niet lekker. Ik was er onrustig van. Ik begon gretig het huis schoon te maken en de was op te hangen terwijl mijn weeën steeds heviger werden.
Om 20.00 uur belde ik nogmaals de verloskundige praktijk. Opgelucht als ik de stem van Paulien hoor, de verloskundige in de praktijk waar ik het beste mee kon opschieten. Ze koos ervoor om mij langs te laten komen, omdat ze kon horen dat het niet lekker zat. Toen ik eenmaal bij haar aan het bureau zat barstte ik uit in tranen. Waarom huilde ik ? Ik wilde helemaal niet huilen. Ze besloot om op mijn verzoek inwendig onderzoek. Ik was teleurgesteld. Nog steeds 1cm ontsluiting. Ik was zo bang voor hetzelfde eind als bij de bevalling van Milena. Dat ik weer zou moeten doorlopen tot bijna 42 weken. Terwijl ik daar zit bleven de weeën doorgaan en dat merkte ze op.
Melissa als dit nu zo doorgaat, want je hebt last van echte weeën dan beval je misschien eerder dan dat je denkt. “Ontspan vanavond, ga lekker in bad en breng eventueel Milena weg om de nacht ergens anders door te brengen”. Dit wat ze zei was achteraf een hele grote gok. Ze wist niet of ik ging bevallen maar ze voelde zich genoodzaakt mij gerust te stellen.
De weeën zetten door
Ik volg het advies op. Mijn partner en ik brengen Milena naar opa en oma. Wij hadden zelf geen bad dus ik stapte bij mijn schoonouders in bad. Dit heeft 5 minuten geduurd. De weeën voelden zo heftig in bad dat ik niet kon ontspannen. Ik wilde naar huis en thuis fijn in mijn eigen bed liggen. De tijd ging voor mijn gevoel langzaam. Om 02.00 uur was ik er klaar mee. Ik moest mijn weeën wegpuffen, ik bleef slijm verliezen en kon niet slapen. Ik belde nogmaals de verloskundige. Weer een andere verloskundige en ik had zo gehoopt op Paulien. Toen Sietske eenmaal bij ons was merkte ze op dat ik nog veel te veel aan het kletsen was voor een vrouw dat wellicht aan het bevallen was.
Ze nam de tijd om de rapporten terug te lezen en begon aan de inwendige controle. Toen ze verbaast opkeek en zei dat ik 3cm ontsluiting had was ik opgelucht. Wij woonden destijds in Drachten en ik wilde graag in Groningen bevallen dus met 3cm ontsluiting was het tijd om de auto in te stappen en naar het ziekenhuis te gaan.
De geboorte van Mason
Het was ongeveer tussen 03.00 uur en 03.15 toen wij bij het ziekenhuis arriveerden. Bij aankomst werd ik aan apparaten gelegd om te monitoren wat er gaande was. Na een uur werd duidelijk wat de bedoeling was. Mijn vliezen werden gebroken en ik mocht onder de douche gaan staan om deze fase makkelijker en sneller door te gaan. Dit hield ik niet heel lang vol. Het voelde zo intens en heftig dat ik graag weer in het bed wilde liggen. Toen de assistente binnen kwam lopen was ik niets meer dan blij en opgelucht. ” Ik ken jou, jij hebt mij geholpen bij mijn eerste bevalling” ;zei ik. Tot mijn verbazing herkende zij mij ook. De assistente stelde mij gerust. Ze vond mij de eerste keer een kanjer dus dit kon ik ook. Die woorden gaven mij zoveel kracht dat ik doorzette.
Als snel daarna voelde ik dat ik moest persen en ik kon het niet tegenhouden. Mijn ontsluiting moest nog gecheckt worden maar ik mocht heel voorzichtig beginnen. Ja 10 cm!
Na een paar oefenpersen ging het heel snel. De verloskundige zei ( en ik weet het nog zo goed ) ” Melissa, we gaan nu goed persen want zijn hoofdje is hier al “. Op het moment dat ze dat zei voelde ik mijzelf van onderen. Ik kon het hoofdje voelen en met de wee die op dat moment was perste ik zo goed als ik kon. Met het persen en dat ik zijn hoofdje vasthield werd mijn kleine jongen geboren. 06.34 uur geboortetijd en de naam Mason Rafaël.
Ongelofelijk, zonder pijnstilling en ik heb hem zelf op de wereld gebracht. Ik voelde mij niet anders dan trots. En toch was deze bevalling zo anders als de vorige. Ik besefte mij dat mijn blokkade ikzelf was.
Mijn partner was opnieuw trotse vader geworden. De navelstreng knipte hij door en na het schoonvegen van de kleine deed hij onze zoon zijn eerste luier om en kleertjes aan.
Ik? Nou ik kon eindelijk even slapen. En eerlijk, mijn besef van wat hier allemaal gebeurde die kwam pas veel later.
Anja
Laatste berichten van Anja (toon alles)
- Ontdek MGA’s Miniverse Make It Mini Spa – perfect voor jonge spa-fans - 3 december 2024
- 6x de leukste VTech cadeautips voor de feestdagen - 23 november 2024
- Review: DEPLAY Kindertablet – leerzaam en leuk cadeau voor kinderen - 22 november 2024
.){kind=link}